บางครั้งเราอาจจะยึดติดกับอารมณ์ของตนเองมากเกินไป
การที่เราใช้คำพูดกับใครๆ ไม่ว่าจะเป็นใกล้ชิด เพื่อนร่วมงาน หรือนักเรียน ผมเชื่อว่าครูเกือบทุกคนเคยหลุดการพูดจากับลูกศิษย์บางอย่างที่ตนเองไม่พึงประสงค์แน่ๆ
แต่เมื่อเวลามันได้ล่วงเลยผ่านมาแล้ว เราไม่อาจจะกลับไปหวนกลับไปแก้ไขไม่ได้อีกแล้ว
ผมเคยเขียนโพสต์เรื่องนี้้ให้กับคนรักไว้ และเอามาเล่าสอนเด็กๆ
"ปลาทูไหม้"
ที่โต๊ะอาหาร แม่วางจานที่มีปลาทูไหม้เกรียม บนโต๊ะต่อหน้า พ่อ และทุกๆคน....
แต่...พ่อไม่พูดอะไร และตั้งหน้าตั้งตา กินปลาทูไหม้ตัวนั้น และหันมาถามผมว่าที่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง
คืนนั้นหลังอาหารเย็น ผมจำได้ว่า แม่ขอโทษพ่อที่ทอดปลาทูไหม้...
และผมไม่เคยลืมที่พ่อพูดกับแม่เลย "โอย...ผมชอบปลาทูทอดเกรียมๆ...อร่อยมากจ๊ะ...ที่รัก"
....คืนต่อมา ผมเก็บคำถามในใจ และไปกอดพ่อ และถามพ่อว่า พ่อชอบปลาทูทอดเกรียมๆ จริงๆ เหรอ
พ่อกอดผมไว้ และ ตอบว่า....
"แม่ของลูกทำงานหนักมาทั้งวัน... ปลาทูไหม้ 1 ตัวไม่เคยทำร้ายใคร แต่คำพูดว่ากัน ต่างหากที่จะทำร้ายกัน"
ชีวิต เต็มไปด้วยความไม่สมบูรณ์แบบ และแต่ละคนก็ไม่ได้เกิดมาสมบูรณ์แบบ ตัวผมเองก็ไม่ได้มีอะไรดีกว่าใครๆ
ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ลืมวันเกิดภรรยา วันครบรอบวันแต่งงาน เหมือนกับคนอื่นๆ
...แต่สิ่งที่ผมเรียนรู้ ในช่วงชีวิตคือ.....
การเรียนรู้ที่จะยอมรับความผิดของคนอื่น และการเลือกที่จะยินดีกับความต่างกันของแต่ละบุคคล
เป็นสิ่งสำคัญในการสร้างชีวิตครอบครัวที่มีความสุขและยืนยาว
ชีวิตสั้นเกินกว่า จะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความเสียใจว่า เราทำผิดกับคนที่เรารัก และ รักเรา
ดูแล และทะนุถนอม คนที่รักคุณ และเข้าใจในคนที่ไม่ชอบคุณ
มีความสุขกับชีวิตนะครับ
เพราะ....มันมีวันหมดอายุ....
บางเรื่องที่ครูเล่า ไม่จำเป็นต้องตีความหมายของเรื่องราว
ผมเชื่อว่าเด็กๆ แต่ละคนจะได้เก็บประสบการณ์นี้ไปปรับใช้ในขณะหนึ่งของช่วงชีวิตของเขาเป็นแน่ครับ.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น