กวีรางวัลซีไรต์ ปี 2553 สะท้อนแนวคิดเพื่อการดำรงอยู่
ดำเนินชีวิตอย่างสันติสุข ไม่มีพรมแดน
ฉันกำลังเดินทางในบทกวี
บทกวีกำลังเดินทางในฉัน
เราต่างมุ่งหน้าสู่ปลายทางเดียวกัน
I AM TRAVELING IN POETRY,
POETRY IS TRAVELING IN ME,
WE ARE HEADING FOR THE SAME DESTINATION.
ซะการีย์ยา อมตยา
ซีไรต์ ปี2553
ซีไรต์ ปี2553
"ไม่มีหญิงสาวในบทกวี" ของ ซะการีย์ยา อมตยา เป็นกวีนิพนธ์นำเสนอภาพและแนวคิดเพื่อการดำรงและดำเนินชีวิตอย่างสันติสุข ที่ผสมผสานวรรณศิลป์ ปรัชญา และศิลปะเข้าด้วยกันอย่างกลมกลืน ประกอบด้วยเนื้อหาหลากหลายมิติ ตั้งแต่ปัจเจกบุคคล จนถึงระดับสังคม ไม่ผูกกับยุคสมัย ไม่มีพรมแดน ข้ามมิติเวลา และมิติพื้นที่ มีความลุ่มลึก กระตุ้นให้เกิดจินตนาการ ขบคิดและคิดต่อ
เพื่อน! หากวันหนึ่งฉันตาย
แก แกจะมาเยี่ยมเยียนฉันไหม
แกจะยังจดจำบทกวีของฉันได้หรือเปล่า
แต่ไม่สำคัญหรอกกว่าแกจะลืมหรือจำ
เพียงแกสำเหนียกว่าฉันได้ตายไปแล้ว
เท่านี้ดวงตาฉันเอ่อล้นด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้งแล้ว
เส้นทางพร่ามัว
บนทางช้างเผือก
หลุมดำปริศนา
ฝ่าข้ามจักรวาลความฝัน
ข้าปรารถนาฉีกความทรงจำ
จากสมุดบันทึกแห่งกาลเวลา
กล้าไม้ประหลาดสิบสองต้น
ต้องใช้แสงแดดจากดวงอาทิตย์สิบสองดวง
ต้องอาบแสงจันทร์สิบสองดวงในทุกราตรี
แต่ละต้นต้องมีดวงประจำต้นเป็นดาวเหนือสิบสองดวง
โอ รุ่งอรุโณทัย
ของจงประทานปีกแก่ข้า
ให้เป็นเช่นสกุณา
ร่อนเหนือเวหา
ข้ามิปรารถนาเป็นดิน
ที่ได้กลายเป็นดาว
ทาสซึ่งได้กลายเป็นเจ้า
กรงที่กลายเป็นนก
ละเรือนกายอันผุเปื่อย
โลกอันอนิจจัง
โบยบินเหนืออมตกาล
สู่นิรันดร์
กองคาราวานแห่งความเศร้ารอนแรม
พกพาแต่ความเหงาและความเดียวดาย
ดุจความเปล่าเปลี่ยวของกวีผู้สูญเสียคนรัก
บทเพลงแห่งความสุขครั้งหนึ่งเคยบรรเลง
ในดวงใจอันงดงามของเธอผู้เป็นที่รัก
บัดนี้ เหลือเพียงซากเศษของความรักทรหด
ถมทับในจิตวิญญาณอันพิสุทธิ์ของเธอ
ท่ามกลางศิลปะ ฉันคือกองขยะ
ท่ามกลางความศิวิไลซ์ ฉันคืออนารยธรรม
ท่ามกลางการสรรเสริญ ฉันคือการดูแคลน
ท่ามกลางประวัติศาสตร์ ฉันคือผู้ถูกหลงลืม
บทกวีของฉันคงใอใม่ใด้เวลาฉันเจ็บคอ
แต่..แต่ก็คงใม่เป็นใรหรอก
ในเมื่อหัวใจของฉัน ก็ยังคงเป็นหัวใจ
หรือว่าใม่ใช่
ย่ำเท้าไปบนรอยอดีต
รำลึกถึงโศลกรักแสนเศร้า
โศกนาฏกรรมเกิดขึ้นได้เสมอ
การโคจรของลูกแอปเปิ้ล
แรงเหวี่ยงแห่งจักรวาลรัก
ลูกศรที่พุ่งออกจากคันธนู
และการแตกออกของความคิด!
โอ้ แม่จ๋า
หนูเคยอ่านคัมภีร์อัลกุรอาน
พระองค์ตรัสว่า พระเจ้าจะทรงเคียงข้างผู้อดทน
แล้วเราจำต้องยอมให้ผู้รุกรานบดขยี้แผ่นดิน
อันเป็นที่รักของเรากระนั้นหรือ
เราต้องอดทนให้ผู้รุกรานยึดครองมาตุภูมิของเราด้วยหรือ
"กวีนิพน์เล่มนี้เป็นบทร้อยกรองอิสระ (free verse) มีความสอดคล้องระหว่างรูปแบบกับเนื้อหาที่มีความหลากหลาย แม้ไม่มีจังหวะของฉันทลักษณ์ แต่ผู้เขียนสามารถวางจังหวะคำกวีได้อย่างทรงพลัง และสามารถใช้ภาษาที่ทำให้เกิดจินตภาพ มีการสร้างภาพพจน์ที่ลุ่มลึก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การใช้การอ้างถึง (allusion) และปฏิทรรศน์ (paradox)
กวีนิพนธ์เรื่อง“ไม่มีหญิงสาวในบทกวี ของ ซะการีย์ยา อมตยา จึงสมควรได้รับรางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน (ซีไรต์) ของประเทศไทย ประจำปี 2553"
ซาการีย์ยา อมตยา กวีซีไรต์หนุ่มคนล่าสุด เติบโตที่หมู่บ้านเล็กๆ ริมตีนเขาบูโด สนใจศึกษางานเขียนของกวีต่างประเทศ เคยมีผลงานแปลใน “จุดประกายวรรณกรรม-หนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ” และ “ปาจารยสาร” มีผลงานบทกวีตีพิมพ์ตามหน้านิตยสารป็นครั้งคราว ออกเดินทางอ่านบทกวีร่วมกับผองเพื่อนและนอกเหนืออื่นใดยังฝันที่จะถ่ายทอด เรื่องราวแผ่นดินเกิดผ่านตัวอักษรเหมือนนิทานที่เขาเคยฟังในวัยเยาว์ นอกจากเขียนและแปลบทกวีแล้ว ซะการีย์ยายังเป็นเวบมาสเตอร์และผู้ก่อตั้งเวบไซต์ <http://www.thaipoetsociety.com> เพื่อเป็นสาธารณรัฐกวีนิพนธ์หรือชุมชนทางเลือกสำหรับผู้นิยมชมชอบงานเขียนกวี และยังจัดกิจกรรมส่งเสริมกวีนิพนธ์อีกด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น