15 พ.ย. 2552

นิทานพยัญชนะ ง. งู


งูน้อยหงอยเหงา

ลูกงูเห่าตัวหนึ่งไม่อยากไปโรงเรียน เพราะที่โรงเรียนคุณครูต้องให้งูเห่าเขียนหนังสือทุกวัน งูเห่าไม่ชอบเขียนหนังสือ แต่งูเห่าไม่รู้หรอกว่าที่คุณครูทำแบบนั้นเพราะต้องการให้งูเห่าเขียนหนังสือได้จะได้เป็นคนเก่ง...ทุกๆเช้าเวลาที่แม่มาส่งที่โรงเรียนงูเห่าจะร้องให้งอแงทุกวัน เขาบอกแม่ว่า "หนูไม่รักแม่แล้ว เพราะแม่บังคับให้หนูมาโรงเรียน" แต่แม่งูกลับไม่โกรธและพยายามบอกลูกงูเสมอว่า "ลูกมาโรงเรียน จะได้เป็นคนเก่ง และมีเพื่อนเล่นเยอะๆยังไงจ๊ะ"




คืนหนึ่งลูก
งูเห่าจึงตัดสินใจหนีออกจากบ้าน ระหว่างทางงูเห่าเลื้อยผ่านท้องทุ่งที่เต็มไปด้วยเมล็ดข้าวสีทองของชาวนา ฤดูหนาวราวเดือนพฤศจิกายนของทุกปี ท้องทุ่งเต็มไปด้วยสีทอง นับเป็นช่วงเวลาที่ชาวนามีความสุขที่สุด "คงถึงฤดูเก็บเกี่ยวของชาวนาแล้วสินะ"งูเห่ารำพึงกับตัวเอง "เฮ้อ!ผืนนาช่างเงียบเหงาราวกับหัวใจของงูเห่าเสียจริง" น้ำตางูเห่าไหลพราก พลันคิดอะไรบางอย่างในใจ "งูเห่า....อยากมีเพื่อนรู้ใจ คลายเหงาสักตัว" งูเห่าไม่รอช้ารีบตะโกนออกมา "งูเห่าเหงาใจ อยากมีเพื่อนไว้ คลายเหงาสักตัว" สิ้นเสียงงูเห่า ทุกอย่างกลับดูเงียบงันงบ และหยุดนิ่ง ไม่มีอะไรเกิดขึ้น งูเห่าเลื้อยเดินทางอย่างมีความหวัง และหวังเล็กๆ ของงูเห่าก็เป็นจริง



งูเห่าพบนกเงือกหัวหงอกตัวหนึ่งกำลังเกาะกิ่งไม้อย่างเพลิดเพลิน
งูเห่าจึงพูดว่า "ก็อก ก๊อก ก๊อก ตะล๊อกต๊อกแต๊ก ว่างไหมจ๊ะ"
นก
เงือก "ว่างจ๊ะ...เชิญพูดจา มาหา มีธุระอะไร"
งูเห่า "งูเห่าเหงาใจ อยากมีเพื่อนไว้ คลายเหงาสักตัว"
แต่นก
เงือกกลับส่ายหน้า และบอกกับงูเห่าว่า "ขอโทษงูเห่า ที่แสนเหงาใจ เงือกไปไม่ได้ หาใครอื่นแทน" พูดจบนกเงือกก็บินตรงไปยังผลไม้ และใช้จงอยปากของมันงับผลไม้นั้นไปหลายลูก จากนั้นนกเงือกก็บินกลับไปที่รัง งูเห่าจึงรู้ว่าที่นกเงือกไปกับตัวเองไม่ได้เพราะนกเงือกมีหน้าที่ที่ต้องทำคือหาอาหารไปเลี้ยงลูกๆ นั่นเอง

งูเห่าเลื้อยเดินทางต่อไปอย่างมีความหวังอีกครั้ง พร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่น "งูเห่าเหงาใจ อยากมีเพื่อนไว้ คลายเหงาสักผล" แล้วหวังเล็กๆ ของงูเห่าก็เป็นจริง


งูเห่าพบกับเงาะผลหนึ่งที่กำลังเล่นห้อยโหนกับกิ่งก้านของต้นเงาะ
งูเห่าจึงพูดว่า "ก็อก ก๊อก ก๊อก ตะล๊อกต๊อกแต๊ก ว่างไหมจ๊ะ"
เงาะ "ว่างจ๊ะ...เชิญพูดจา มาหา มีธุระอะไร"
งูเห่า "งูเห่าเหงาใจ อยากมีเพื่อนไว้ คลายเหงาสักผล"
แต่เงาะกลับส่ายหน้า และบอกกับงูเห่าว่า "ขอโทษงูเห่า ที่แสนเหงาใจ เงาะไปไม่ได้ หาใครอื่นแทน" สิ้นเสียงพูดคุย งูเห่าก็เห็นสองสามีภรรยาคู่หนึ่งกำลังเดินมาที่ต้นเงาะ ชายหญิงใส่งอบกันแดดเพื่อบดบังความร้อนจากพระอาทิตย์ พวกเขาพูดคุยกันขณะเก็บเงาะ "ฉันว่าจะนำเงาะไปขายที่ตลาดงอกงาม เพราะที่นั่นมีคนชอบกินเงาะและรับซื้อเงาะในราคาที่แพง" "อืม...เดี๋ยวพอได้เงินมา พี่จะนำเงินจำนวนหนึ่งไปบริจาคให้กับโรงเรียนที่มีเด็กๆ ยากจน จำนวนหนึ่งจะเก็บไว้ใช้จ่ายในครัวเรือน และที่เหลือจะนำมาปรับปรุงสวน เพราะหลังจากพายุเข้า ลมพัดแรงทำให้ต้นเงาะโงนเงนไม่แข็งแรงเลย" งูเห่าจึงรู้ว่าที่เงาะไปกับตัวเองไม่ได้เพราะเงาะมีหน้าที่ที่ต้องทำคือสร้างอาชีพและรายได้ให้กับชาวสวน


งูเห่าจึงเลื้อยเดินทางต่อไปอย่างมีความหวัง แต่ความหวังของงูเห่าได้เปลี่ยนไป งูเห่าหวังแค่ว่าจะกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดเหมือนนกเงือกหัวหงอกและเงาะโงนเงน



งูเห่าเริ่มคิดถึงแม่ที่อยู่บ้านเพียงลำพัง "ป่านนี้แม่คงเหงาเหมือนเราสินะ" งูเห่าบอกกับตัวเองว่าเมื่อกลับไปถึงบ้านเขาจะเลิกเหงา และจะทำหน้าที่ลูกที่ดีของแม่ ช่วยแม่ทำงานบ้าน เชื่อฟังแม่ ไม่ดื้อไม่ซน จะไปโรงเรียนไม่ร้องให้งอแงและขยันทำการบ้าน

ตั้งแต่นั้นมางูเห่าก็ได้แต่พูดว่า "งูเห่าไม่เหงาใจ ชอบไปโรงเรียน ตั้งใจอ่านเขียน พากเีพียรทุกวัน"

(เด็กๆ คนไหนน่ารักเหมือนลูกงูเห่าบ้างจ๊ะ?)

»Õà¡Ô´ ¡Ð ¤ÇÒÁÃÑ¡ »ÕÁÐงงàÊç§ (§ÙàÅç¡)

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น