นิทานพยัญชนะ ข.ไข่

ตายายขายขลุ่ยขวาน

...บนภูเขาเขียวขจี มีขอนไม้
สองตายายแสนขยัน หมั่นขึ้นเขา
เก็บข่าขิงอีกขนุน วุ่นไม่เบา
รวมทั้งข้าวก็ขาย รายได้ดี
วันหนึ่งยายขายขวด อันสุดสวย
ตาขายกล้วยขลุ่ยขวาน ชวนกันหนี
ประเดี๋ยวตาขายเรา เข้าพอดี
ขดตัวเร็วเข้าสิ ขี่หลังกัน

...ขลุ่ยขวานหนีพอดี เจอกับไข่
ขึ้นขบวนรถไฟ หลากหลายสี
ทั้งม่วงแดงเขียวเหลือง ก็ยังมี
ดูดีๆเขียวขจี ทั่วทั้งคัน
ไข่เตือนขลุ่ยกับขวาน คาดเข็มขัด
เดี๋ยวรถไฟสบัด หน้าบ้านหมี
ทางขรุขระช่างแสน จะไม่ดี
ดูนั่นสิบ้านหมี นี้ไม่ไกล

....กล่าวถึงยายกับตา น่าอดสู
ดูซิดูขลุ่ยขวานหาย ไม่ได้ขาย
ยายจับเข่าตาจับขา น่าเสียดาย
ขอวอนไหว้นางฟ้า ช่วยข้าที

....บัดใดนั้นนางฟ้า อยู่ตรงหน้า
จะให้ข้าทำอย่างไร กับขลุ่ยขวาน
บอกมาเถิดท่านจะได้ โดยเร็วพลัน
ตายายหวั่นพวกฉัน อยากได้คืน
นางฟ้าบอกสัญญา จะได้ไหม
หากท่านได้ขลุ่ยขวาน วานอย่าขาย
เก็บเขาไว้เป็นของอยู่ เคียงคู่กาย
ขวานป้องภัยขลุ่ยเสียงใส แว่วได้ยิน

...ตั้งแต่นั้นตายาย เลิกขายของ
ต่างปรองดองเปรมปรีดิ์ มีสุขสันต์
ทั้งสุขกายสุขใจ ทุกคืนวัน
ต่างรักกันขลุ่ยขวาน ตายายเอย

...กับบางสิ่งที่อยู่ใกล้กันมากเกินไป
เราอาจมองข้ามไม่เห็นคุณค่าของสิ่งนั้น

...กับบางอย่างที่ได้สูญเสียมันไป
อาจไม่ได้กลับคืนมา

"โชคดีของตากับยายที่มีปาฏิหาริย์"

แล้วคุณล่ะคะ...เคยรู้สึกเสียดาย
.....กับบางสิ่งที่อยู่ใกล้ๆ
...กับบางอย่างที่ได้สูญเสียมันไป
บ้างหรือเปล่า?

ผู้เขียนขอเป็นกำลังใจให้กับทุกเรื่องราว
ถึงแม้จะไม่มีปาฏิหาริย์ดังเช่น
"ตากับยาย"

แต่ขอเพียงเชื่อมั่นและศรัทธา
ปาฏิหาริย์จะเิกิดขึ้น
..อย่างไม่ตั้งใจ...

ปรารถนาดี
ทิชากร