หลังฤดูกาลเก็บเกี่ยว ลมหนาวก็เริ่มจะทิ้งท้ายบอกลาเหมือนเป็นการเปลี่ยนกะในการทำงานระหว่างฤดูหนาวกับฤดูแล้ง ชาวนาในต่างจังหวัดแทบทุกบ้านต่างก็ได้ยิ้มกับผลผลิตที่ตนรอคอยมานาน เพราะความหวังของชาวนาที่นี้มีแค่ปีละครั้ง ครอบครัวของลุงสมก็เป็นอีกครอบครัวหนึ่งที่ไม่แตกต่างจากครอบครัวอื่น เช้าตรู่ในแต่ละวัน ทุกคนในบ้านต่างก็มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบตามที่หัวหน้าครอบครัวคือลุงสมเป็นคนแบ่งให้ ลุงสมกับป้าอุ่นจะออกไปแต่เช้าเพื่อเก็บผักเอาไปขายให้กับพ่อค้าที่มารับช่วงต่อเพื่อเอาไปขายที่ตลาดในเมือง เอื้อยลูกสาวคนโตมีหน้าที่ก่อไฟนึ่งข้าว หวาดบ้าน ล้างถ้วยล้างจานรอพ่อกับแม่กลับจากนา ส่วนบุญและสอนลูกชายทั้งสองมีหน้าที่นำวัวและควายออกไปผูกไว้ที่ทุ่งนา หลังจากนั้นต้องไปช่วยลุงสมกับป้าอุ่นขนผักขึ้นรถพ่อค้า และสุดท้ายอ้อยลูกสาวคนสุดท้องมีหน้าที่เป็นผู้ช่วยพี่เอื้อยตามกำลังที่เด็กอายุสี่ขวบจะทำได้ พอสายหน่อยพระอาทิตย์เริ่มมาทำงานเต็มที่ ทุกคนก็มาพร้อมหน้ากันที่หน้าพาข้าว “แม่อุ่นว่าไหมข้าวใหม่นี่มันช่างหอมเหลือเกิน ถึงจะไม่มีกับกินแต่ข้าวเปล่ามันก็ยังอร่อย” “แต่อ้อยว่าข้าวใหม่ของพ่อมันเหนียวติดมือไปหน่อยนะจ๊ะ” “เอาหล่ะอย่ามัวแต่พูดเลยรีบ ๆ กินกันเถอะจะได้รีบไปทำงานกัน” ป้าอุ่นรีบปิดการสนทนาก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์มีคนไม่ได้กินข้าว เมื่ออิ่มจากกินข้าวทุกคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ เอื้อยต้องไปช่วยป้าอุ่นทอเสื่อกก อ้อยผู้ช่วยที่ดีก็ตามติดตลอดเวลา สอนลูกชายคนที่สองต้องออกไปเลี้ยงควายรอบุญ เพราะบุญต้องอยู่กับลุงสมเพื่อเรียนหนังสือ เมื่อก่อนลุงสมเคยไปเป็นทหารและเจ้านายให้ไปอยู่รับใช้ที่บ้านเลยพอมีความรู้ พอปลดประจำการจึงมาแต่งงานกับป้าอุ่น และบุญก็เป็นความหวังเดียวของลุงสมเนื่องจากว่าเป็นคนดัวดี ฉลาด และเป็นลูกชายคนโตลุงสมจึงคาดหวังว่าอนาคตข้างหน้าลูกคนนี้ต้องได้เป็นเจ้าเป็นนายเพื่อจะได้ฝากผีฝากไข้ต่อไปในยามแก่เฒ่า ทุกวันหลังกินข้าเช้าและตอนเย็นก่อนนอนลุงสมจะสอนหนังสือบุญทุกวันให้หัดเขียน หัดอ่าน “สอนแกนะชอบใช้แรง หัวก็ไม่ค่อยดี พ่อว่าแกเหมาะที่จะเป็นชาวนาอยู่ที่บ้านเรานี้แหละดีแล้ว อีกอย่างพ่อแม่คงไม่มีปัญญาส่งเสียให้ลูกทุกคนได้เรียนหนังสือหรอก พี่บุญเขาฉลาดเข้าเหมาะที่จะได้ไปเรียน เองอย่าน้อยใจพ่อเลยนะ” ลุงสมเคยบอกกับสอนตั้งแต่ครั้งแรกที่แกเริ่มสอนหนังสือบุญ เรียนเสร็จบุญก็จะออกไปช่วยสอนเลี้ยงควาย เวลาที่พี่น้องอยู่ด้วยกัน สอนมักจะถามบุญเสมอว่าเรียนอะไร “พี่บุญวันนี้พ่อสอนอะไรพี่บ้างเล่าให้ฉันฟังหน่อย ฉันอยากรู้” บุญก็จะเล่าและฝึกให้สอนทำเหมือนที่พ่อสอนตัวเอง สอนชักเริ่มสนุกอยากเรียนกับพี่ วันหนึ่งพอกินข้าวเย็นขณะที่ลุงสมกำลังสอนหนังสือบุญ สอนจึงตัดสินใจเดินเข้าไปหาพ่อ “พ่อฉันขอเรียนกับพี่บุญด้วยได้ไหม ฉันอยากเป็นทหาร” สิ้นเสียง ลุงสมก็ใช้ไม้เรียวที่วางอยู่ข้างตัวหวดลงไปยังตัวของสอน จนทุกคนในบ้านต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น “บอกแล้วไงว่าอย่ามากวนสมาธิพี่ คนโง่อย่างเองเรียนไปก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาหรอก โน่นเห็นไหมควายที่อยู่ในคอก เหมาะกับแกที่สุดแล้ว” สิ้นเสียงของพ่อสอนวิ่งออกจากบ้าน น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้มทั้งสอง ในใจก็รู้สึกน้อยใจพ่อ ทั้ง ๆ ที่เขาก็เป็นลูกของพ่อเหมือนกัน ตั้งแต่ครั้งนั้นสอนบอกตัวเองว่าเขาจะต้องทำให้พ่อเห็นให้ได้ว่าเขาก็ทำได้เหมือนกัน เขาต้องเป็นทหารให้พ่อเห็นให้ได้
จากนั้นทุก ๆ เย็นเวลาที่ลุงสมสอนหนังสือบุญ สอนจะหายออกไปจากบ้าน โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาไปอยู่ที่ไหน “เอื้อยเห็นสอนไหม” ป้าอุ่นเกิดความสงสัยจึงเอ่ยถามขึ้น “มันจะไปไหนได้ก็คงไปเล่นหน้าวัดกับลูกไอ้คำนั้นแหล่ะ อย่าไปสนใจมันเลย ไอ้นี้มันรู้เวลากินเวลานอน เดี๋ยวมันก็กลับมา” ลุงสมพูดขึ้นอย่างมีอารมณ์ แต่ไม่มีใครสังเกตหรอกว่าข้าง ๆ คอกควายมีเงาของใครบางคนแอบซุ่มฟังลุงสมสอนหนังสือให้กับบุญ ทุก ๆ เย็นหลังจากกินข้าวเสร็จสอนจะหายไป โดยที่ไม่เคยมีใครในบ้านรู้เลยว่าเขาหายไปไหน
พรรณทิพย์พา ทองมี:)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น