เมื่อเจ้า Space ทำงาน

หลังจากที่ทั้งตัวฉันและเจ้า Space ได้คลุกคลีและทำงานร่วมกันอยู่บนผืนผ้าใบที่มีพื้นที่จำกัดเป็นระยะเวลาที่นานพอสมควรนั้น สิ่งหนึ่งในหลายๆ สิ่งที่ได้เรียนรู้จากมันก็คือการที่เราจะทำอะไรก็ตามไม่ว่าพื้นที่นั้นจะมีค่าความกว้าง ความยาวมากน้อยแค่ไหน ทั้งตัวเราและพื้นที่นั้นเป็นข้อจำกัดที่มีความท้าทายว่าเรา จะสามารถวางตำแหน่งของภาพและเนื้อหาเรื่องราวลงไปในพื้นที่นั้นอย่างไร เพื่อไม่ให้เจ้า Space ทำงานหนักหรือทำงานน้อยจนเกินไป งานหนักก็คือมีพื้นว่างมากเกินไป ภาพที่ออกมาก็ไม่เกิดความสมดุลซึ่งในความสมดุลนั้นยังมีรายละเอียดยิบย่อยอีกมากมาย(เพื่อนๆ เคยแนะนำว่า"แกไม่ต้องไปสนใจว่ามันจะสมดุลไหม แกลองมองดูว่างานของแกมันออกมาแล้วแกพอใจกับมันหรือยัง ไม่ต้องไปคิดว่าจะต้องดีที่สุด เพราะมันจะไมมีที่สุดหรอก เอาเฉพาะเฟรมนี้ก็พอ") ส่วนทำงานน้อยเกินไปก็คือ การที่ภาพภาพหนึ่งเต็มแน่นไปด้วยเนื้อหาเรื่องราวที่มากมายไปหมด แม้จะเป็นเรื่องเมือง เรื่องความวุ่นวาย ที่ตรงตามคอนเซ็ปว่าต้องมองดูแล้วรู้สึกถึงความอึดอัดก็ตาม ถ้าเราปล่อยให้Spaceทำงานน้อย ผลงานของเราก็จะมองดูอึดอัดและรกทึบ หาสาระที่เป็นแก่นหลักของเรื่องไม่เจอ เจ้าSpace เป็นความวุ่นวายที่หาที่ลงตัวได้ยากมาก ศิลปินแต่ละคนมีมุมมองของการใช้ Spaceและพื้นที่บนผืนผ้าใบของพวกเขาแตกต่างกัน อาจจะตามความพอใจในระดับหนึ่ง คนที่ทำงานศิลปะแต่ละคนนั้นหากใช้งานเจ้า Spaceในระดับที่พอเหมาะเจ้า Spaceจะมีประโยชน์มาก เพราะในที่ว่างมันมีอะไรที่เรามองไม่เห็นอีกเยอะ เหมือนกับสีดำที่ไม่เพียงเป็นสีดำ หรือในสีขาวยังมีสีขาวอีกนั้น... มันไม่มีภาพที่ดีที่สุดเพราะเนื้อเรื่องราวที่เราจะวาดและผ้าใบแต่ละผืนมันกว้างยาวไม่เท่ากัน...
ตอนนี้ฉันพอจะรู้ว่าต้องวางเจ้า Space นี้ไว้ตรงไหนบ้างเวลาต้องทำงานบางครั้งทำได้ดีบางครั้งต้องปรับแต่นั่นคือประสบการณ์ ซึ่งกว่าจะพอเข้าใจได้นั้นต้องใช้เวลาและลองผิดลองถูกกับความพอใจและความรู้สึกของตัวเองมากพอควรเหมือนกัน เพราะเป็นงานที่ต้องอาศัยทั้งจังหวะ ความบังเอิญ และความตั้งใจ ตอนนี้เจ้า Space กับฉันยังอยู่ในช่วงศึกษาและเรียนรู้กันตลอด เพราะในที่ว่างไม่ใช่มีแค่ที่ว่าง...