ความสุขนอกคอกของฉัน

เช้าวันอาทิตย์ที่แสนสบาย ลมหนาวจากช่วงกลางคืนค่อยๆ จางหายไปทีละนิด
และทีละนิดจนรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากแสงแดงที่สาดส่อง
ความอบอุ่นนั้นกลับกลายเป็นความร้อนที่สามารถทำให้ผิวเราต้องแสบร้อนได้หากเราได้
ยืนตากแดดเป็นเวลานานๆ ช่วงหน้าหนาวนี้มองไปที่ไหนก็บงบอกได้ถึงความแห้งที่
ไร้ความชุ่มชื่นลมพัดโบกทั้งซ้ายและขวา ครูนานา มองผ่านหน้าต่างขณะเปิดหน้าต่าง
ออกเพื่อรับลมที่ห้องเรียนที่ไร้เสียงเด็กคงได้ยินเพื่อเสียงลมพัดผ่าน
แล้วสายตาก็หยุดมองไปที่ครูตาสุดสวยพอดี

ครูนานา : สวัสดีจ๊ะครูเวรคนสวย

ครูตา : สวัสดีค่ะครูนานา ครูนานาทำอะไรค่ะวันนี้
หรือว่าจะมาอยู่เวรแทนครูตา ดีใจจังเลย

ครูนานา : ทำงานค่ะครูตา

ในขณะที่สนทนากันสายตาครูนานาก็จับจองไปที่สนามฟุตบอลเล็ก
มองเห็นสัตว์ตัวเล็กๆ เท่ากับสุนัขตัวสีดำวิ่งผ่านไป
ดูอีกทีก็กลายเป็นหมูป่าของโรงเรียนเรานี้เอง
แต่มันน่าจะอยู่ที่คอกมากกว่าสนามฟุตบอลนิ ใช่แล้ว

ครูนานา : ครูตา ! ครูนานาคิดว่าเห็นหมูป่ามันวิ่งที่สนามฟุตนะค่ะ

ครูตา : อะไรนะค่ะครูนานา ! ใช่หรอค่ะ อยู่ที่ไหนแล้วละค่ะ

ครูนานา : นั้นไงค่ะครูตาวิ่งเล่นอย่างสบายใจเลย คงจะดีใจมาก
นานนานที ได้ออกมาเข้านอกคอก

ครูตา : เราจะทำไงดีค่ะครูนานา

ครูนานา : แจ้งลุงยาวก่อนดีไหมค่ะ

ครูตา : ดีค่ะ มันคงมีความสุขนะค่ะเห็นวิ่งไม่หยุดเลย

ครูนานา : สุข สุดๆ เลยละค่ะ จะมีกี่ครั้งละที่ได้ออกจากคอกได้
ก็เมื่อคนเราที่ได้ทำอะไรตามที่ตัวเองอยากทำ
ไม่ได้ถูกบังคับให้ทำตามกรอบที่กำหนดไว้
เหมือนกับคอกอันแคบๆ ที่ขังอยู่ ที่ไม่สามารถขยายได้
อิสระก็เลยมีจำกัด

ครูตา : ใช่แล้วค่ะ เช่นเดี่ยวกับการศึกษาหากเรากำหนดขอบเขตให้กับผู้เรียน
โดยที่ผู้เรียนไม่มีสิทธิ์เสนอและแสดงความคิด
แล้วได้เรียนในสิ่งที่ถูกยัดเหยียดให้
ใช้การทองจำเหมือนนกแก้วนกขุนทอง
ดังเช่นการศึกษาของไทยปัจจุบันนี้

ครูนานา : เห็นด้วยค่ะครูตา ถ้าเป็นตัวครูฝนเองหากได้ทำในสิ่งที่รัก
แล้วจะไม่รู้สึกเหนื่อยเลย แม้จะต้องใช้ความอดทนสูงก็ตามที

ครูตา : อุ้ย !
คุยนานลืมเลยว่าหมูป่าออกจากคอก
ขอตัวไปแจ้งลุงยาวก่อนนะค่ะครูนานา

ครูนานา : ตามสบายค่ะครูตา

ความสุขที่ได้ทำในสิ่งที่รักและชอบ ก็เหมือนกับความสุขนอกคอกของหมูป่าตัวนี้
ขอบคุณค่ะ