ความสุข

เช้าวันเสาร์ในช่วงฤดูหนาวต้นเดือนพฤศจิกายน ครูนานาผ่านเด็ก ๆ ตัวเล็ก ๆ
แต่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และพูดคุยกันอย่างสนุกสนานไปเกี่ยวข้าว วันนี้คงจะเป็นวันที่เด็ก ๆ
ทุกคนตื่นเต้นและดีใจ เป็นวันที่ทุกคนเฝ้ารอค่อย รอวันที่ข้าวจะเก็บเกี่ยวได้สักที

ครูนานา: สวัสดีค่ะเด็ก ๆ เราจะเดินไปที่แปลงนากันนะค่ะ แล้วเด็ก ๆ เตรียมอะไรมากันบ้างค่ะ

เด็กหญิงอ้อแอ้: หนูเตรียมเคียวเกี่ยวข้าวมาค่ะ

เด็กหญิงพิม: หนูไม่มีเคียวค่ะแต่หนูจะใช้มือเด็ดเอาค่ะ

ครูนานา: ยิ้มและพูดว่าดีมากค่ะ ถึงเราไม่มีอุปกรณ์แต่ก็สามารถช่วยเพื่อนได้ด้วยมือของเรา
หรือเก็บรวบรวมข้าวที่เพื่อนเกี่ยวเสร็จมารวมเป็นกองก็ได้

เมื่อพูดคุยกันเสร็จและเข้าใจกันทั้งเด็กและคุณครูก็มุ่งหน้าไปที่แปลงนาด้วยรอยยิ้มและ
เสียพูดคุยที่ปนกับเสียงหัวเราะ จนถึงจุดหมายคือแปลงนาที่ต้นข้าวจากสีเขียว
ณ ตอนนี้กลายเป็นข้าวสีเหลืองอร่ามงามตา ส่วนลำต้นนั้นบ้างก็โน้มไปข้างหน้า
บ้างก็โน้มไปข้างหลังดูแล้วไม่สามัคคีกันเอาเสียเลย

ครูนานา: เอาเด็ก ๆ ลงไปในแปลงนาเกี่ยวข้าวกันได้แล้วลูก
เด็ก ๆ : ครับ / ค่ะคุณครู

พอสิ้นเสียงตอบรับทุกคนเดินลงแปลงนาอย่างตั้งใจ ไม่ต้องบอกหน้าที่ทุกคนต่างรู้กัน
ครูนานายิ้มให้เด็ก ๆ ด้วยความดีใจ และนึกย้อนกลับไปเมื่อมาครั้งแรกที่แปลงนาพื้นนี้
ไม่มีอะไรเลยแต่ตอนนี้กลับมีต้นพืชที่เรากินได้และเรียกว่าข้าวอยู่เต็มท้องนา
โดยเหตุการณ์วันนั้นจนถึงวันนี้ยังคงเป็นภาพที่ประทับใจ
สำหรับการเป็นครูสอนหนังสือที่แรก กับเด็ก ๆ ที่น่ารักทุกคน