ผมชอบติดตามอ่านข่าวไทยรัฐเป็นประจำและผมก็มีนักเขียนคอลัมน์ข่าวที่ผมประทับใจและติดตามเสมอมา เขาก็คือ“กิเลน ประลองเชิง” และมีคอลัมน์หนึ่งที่ผมชอบมากเป็นนิทานสอนสังคมไทย...ตอน "เจ้าปีศาจร้าย" เรื่องโดย..อาจารย์พรหม..
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในวังใหญ่แห่งหนึ่งวันที่พระราชาเจ้าแห่งอาณาจักรไม่อยู่ เจ้าปีศาจตนหนึ่งก็ถือเป็นโอกาสเดินเข้าไปนั่งตรงไหนก็ไม่นั่งเลือกนั่งแหมะบนบัลลังก์
ปีศาจตนนี้น่าเกลียดมากตัวเหม็นอย่างร้ายกาจสิ่งที่มันสำรอกออกจากปากก็น่าขยะแขยงจนทหารน้อยใหญ่ที่รักษาวังไม่กล้ากระทั่งเข้าไปใกล้
พอตั้งสติได้ ทหารใหญ่ก็ตะโกนไล่..
"ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเจ้าถ้าเจ้าไม่ขยับก้นไปข้าจะแล่เนื้อด้วยดาบเล่มนี้
ทหารยิ่งด่ายิ่งช่วยกันไล่ตัวของเจ้าปีศาจก็ยิ่งโตและโตขึ้นไปทุกทีหน้าตาก็ยิ่งหน้าเกลียดกลิ่นเหม็นยิ่งรุนแรงคำพูดคำจาที่ออกมาก็ยิ่งลามกสกปรก
อาจารย์พรหมบรรยายเหตุการณ์ตอนนี้ว่า..การเผชิญหน้าระหว่างทหารกับเจ้าปีศาจดำเนินต่อไป ทหารไม่เคยเห็นอะไรที่น่าเกลียดสุดๆอย่างนี้มาก่อนแม้กระทั่งในหนัง..จนกระทั่งพระราชาเสด็จกลับมาถึงวังพระราชาองค์นี้ทรงมีสติปัญญาเหนือกว่าทหารไม่เช่นนั้นคงไม่เป็นถึงพระราชาเมื่อทรงเห็นปีศาจน่าเกลียดน่าชังตรงหน้า ก็ทรงรู้ดีว่าจะจัดการอย่างไร..
"ข้าพเจ้ายินดีต้อนรับท่าน" น้ำเสียงพระราชาอบอุ่น
"ต้องขอโทษที่ทหารพูดจาล่วงเกินท่าน และต้องขอโทษมาก ที่จนถึงบัดนี้ ทหารก็ยังไม่ได้หาเครื่องดื่มมาต้อนรับท่าน"
สิ้นเสียงสุภาพของพระ ราชา ตัวเจ้าปีศาจก็หดเล็กลง น่าเกลียดน้อยลง เหม็นน้อยลง..
เมื่อทหารถามปีศาจ "เรามีชาดีๆ หลายยี่ห้อ ดาร์จีลิง อิงลิชเบรกฟาสต์ หรือ เอิร์ลเกรย์ ถ้าท่านไม่ชอบ เราก็มีชาเปปเปอร์มินท์ ที่แสนอร่อย ดื่มแล้วมีผลดีต่อสุขภาพ ท่านจะเลือกดื่มแบบไหน"
น่าประหลาดคำพูดที่สุภาพการกระทำที่เอื้อเฟื้อทำให้ตัวเจ้าปีศาจเล็กลงไปอีก
จนกระทั่งเด็กส่งพิชซ่า เมนูอาหารที่เจ้าปีศาจออกปากเลือกเองมาถึงตัวเจ้าปีศาจก็หดลงเหลือเท่ากับที่นั่งบัลลังก์พระราชา..
ปีศาจกินพิซซ่าอิ่มทหารยื่นชาหอมกรุ่นให้ล้างคอตัวเจ้าปีศาจที่แสนจะน่าเกลียดน่าชังก็หายวับไปกับตาไม่เหลืออะไรไว้ให้พระราชาและทหารขุ่นเคืองใจอีกเลย..
เราเรียกเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ว่า..
.
"ปีศาจกินความโกรธ".
จากนิทานเรื่องนี้ประมาณว่า...
"คนทุกคนที่เรารู้จัก กระทั่งคนใกล้ตัว บางครั้งก็อาจเป็นปีศาจกินความโกรธได้ทุกคน ถ้าเราโกรธเขา เขาก็จะเลวลง น่าเกลียดขึ้น เหม็นขึ้น พูดจาน่ารำคาญยิ่งขึ้น ปัญหาจะบานปลายยิ่งขึ้น กระทั่งความเจ็บปวด ก็เป็นปีศาจกินความโกรธตัวหนึ่ง เมื่อเราคิดโกรธเจ้าความเจ็บปวด พยายามไล่ จงไปให้พ้น ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเจ้า ความเจ็บปวดจะกลับรุนแรงขึ้น"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น