ผมจะไปวาดรูปมาติดบอร์ดคณิตฯ ให้คุณครูนะครับ ...

นักเรียนคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผมแล้วบอกกับว่า..

 “คุณครูป้อมครับ! ทำไมบอร์ดคณิตศาสตร์เราไม่ค่อยมีสีสันเหมือนบอร์ดวิชาอื่นเลยล่ะครับ?” นักเรียนคนนั้นถามคุณครูด้วยความสงสัย

“ครับ! แล้วพี่ปองคิดว่าเราจะช่วยครูทำอย่างไรล่ะครับให้บอร์ดคณิตศาสตร์เราดูมีสีสันเหมือนบอร์ดของวิชาอื่นๆ ล่ะครับ” ครูถามย้อนกลับ เพราะสงสัยลึกๆ ว่าเขาจะทำอะไรมาตกแต่งบอร์ดคณิตฯ

“ผมเห็นบอร์ดวิชาภาษาไทย วิชาภาษาอังกฤษ และวิชาบูรณาการหรือวิชาโครงงาน บอร์ดอื่นเขาวาดรูปมาตกแตงสวยงามมากๆ เลยครับคุณครู” พี่ปองอธิบายเปรียบเทียบบอร์ดติดโชว์ผลงานนักเรียนแต่ล่ะวิชา

“ดีมากเลยครับพี่ปอง เดี๋ยวครูจะรอดูนะครับว่าพี่ปองจะวาดรูปอะไรมาติดบอร์ดคณิตศาสตร์ของ ป.6 เรานะครับ” ครูพูดกระตุ้นให้พี่ปองเอางานติดบอร์ดเพื่อเพิ่มสีสัน

“ครูป้อมรอดูนะครับ ผมจะวาดให้สวยๆ เลยครับ!”

“ครับ! ครูป้อมจะรอดูครับ”

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาผมก็รอดูผลงานที่พี่ปองจะไปทำงานมาติดบอร์ดให้ผมดู แต่วันแล้ว วันเล่า บอร์ดคณิตศาสตร์ที่ผมรอดูก็ยังว่างเปล่า

1 สัปดาห์ผ่านไป ..

ผมเกิดความสงสัยว่าทำไมงานที่ปองที่จะไปวาดมาให้สวยที่สุดของเขามีความคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว ด้วยความที่ผมอยากรู้ในงานที่พี่ปองไปทำมา ผมจึงเดินเขาไปคุยกับพี่ปองในวันแรกของสัปดาห์ที่ 2 หลังจากวันนั้น..

“พี่ปองครับ! เป็นไงบ้างครับงานที่พี่ปองว่าจะไปทำมาตกแต่งบอร์ดคณิตศาสตร์ ป.6 ที่เราคุยกันไว้เมื่อสัปดาห์ที่แล้วครับ?” ผมเดินเขาไปถามความคืบหน้าของงานกับพี่ปอง

“ใจเย็นสิครับคุณครู ผมกำลังทำอยู่ครับ!” พี่ปองตอบคำถามด้วยท่าทีอยากอุบงานเก็บไว้ ยังไม่ต้องการให้ครูทราบ

“ผ่านไปเป็นสัปดาห์แล้วนะครับ!”

“งานที่ผมทำมาติด มันสวยมากๆ เลยนะครับคุณครู”

“ครับ! แล้วพี่ปองคิดว่างานที่ทำจเสร็จวันไหนครับ?”

“อีกวัน สองวัน นี้แหล่ะครับ ผมจะเอามาติดให้ครูป้อมตกใจในความสวยเลยครับ”

“จริงๆ นะครับคร่าวนี้ ครูจะรอดูนะครับ”

วันสุดท้ายของสัปดาห์ที่ 2 ..

เช้าตรู่ของศุกร์สุดสัปดาห์ ผมเดินมาถึงโต๊ะทำงานของผมที่ห้อง ป.6 ผมว่างกระเป๋าเสร็จแล้วนั่งลงผมก็เหลือบมองเห็นกระดาษ 1 แผ่นเล็กๆ ขนาดกระดาษ A4 มาว่างไว้ที่บนโต๊ะทำงานของผมโดยมีที่ทับกระดาษบนโต๊ะทับเอาไว้อย่างดี ผมอดสงสัยไม่ได้ผมก็เลยหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดู ผมเจอรูปการ์ตูน 1 ตัว ในกระดาษแผ่นนั้นการ์ตูนตัวนั้นระบายด้วยสีส้มโทนอ่อน(ตัวการ์ตูนคล้ายๆ ตัวการ์ตูนโงกุน) ผมเลยถามนักเรียนที่อยู่ในห้องเรียนชั้น ป.6 ขณะนั้นและก่อนหน้านี้หลายต่อหลายคน แต่ก็ไม่มีใครรู้เลยว่าเป็นงานของใครนำมาว่างไว้ให้ จนกระทั่งนักเรียนเข้าแถวเคารพธงชาติกันเสร็จ..

 คาบแรกของนักเรียนชั้น ป.6 เป็นวิชาคณิตศาสตร์ ผมสอนนักเรียนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งให้นักเรียนทุกคนขึ้นทำงานที่โต๊ะของแต่ละคน ผมก็เลยนึกขึ้นได้ว่าพี่ปองจะเอารูปที่เขาวาดมาติดบอร์ดคณิตศาสตร์ให้ผม ขณะนั้นเองที่นึกได้ผมเลยเดินเข้าไปหาพี่ปองแล้วนำกระดาษแผ่นนั้นให้พี่ปองดู แล้วผมเลยถามพี่ปอง..

“พี่ปองครับ! รูปนี้พี่ปองวาดหรือเปล่าครับ” ผมสอบถามพี่ปองกับกระดาษแผ่นนั้น

“ครับผมวาดเอง สวยไหมล่ะครับ” พี่ปองตอบอย่างภูมิใจ

“สวยมากครับ! ขอบคุณนะครับ” ผมชื่นชมในผลงานของเขา

“ผมจะไปทำมาเพิ่มให้ครูอีกครับ”  พี่ปองขออาสาไปวาดรูปมาเรื่อยๆ  ให้คุณครู

 พี่ปองเป็นนักเรียนที่มีความสามารถในด้านการครุ่นคิดทางคณิศาสตร์มาก แต่เป็นคนที่ทำงานช้ามากๆ เพราะเขาจะเป็นคนที่ชอบนำปัญหากลับไปคิดต่อ คิดแล้วคิดอีก จนกระทั่งเขาเข้าใจเขาจึงนำคำตอบกลับมาบอกผม เช่น ครั้งหนึ่งผมถามโจทย์คณิตศาสตร์เขา 3 ข้อ แต่ในชั่วโมงนั้นเขาทำเสร็จเพียง 2 ข้อ ในเวลาที่กำหนด พี่ปองบอกผมว่า.. 

"ผมขอเอาไปทำต่อเป็นการบ้านนะครับคุณครู” ผมก็อนุญาติให้เอาไปทำต่อเป็นการบ้าน
เป็นเวลาผ่านไปหลายวันมากๆ จนผมสอนเรื่องใหม่ๆ ให้พี่ปองผ่านไปเกือบ 2 เรื่องแล้ว และแล้วพี่ปองก็นำคำตอบของโจทย์ข้อที่ 3 ที่เขาขอกลับไปทำเป็นการบ้านเมื่อ 2-3 สัปดาห์ ก่อนมาส่งผม..

 .

ที่น่าประทับใจยิ่งนัก..
วันที่ส่งงานรูปวาดของพี่ปองนั้นเอง ผมพึ่งรู้ความเป็นมาของเรื่องราวรูปเล็กๆ แผ่นนั้นจากน้องสาวของพี่ปอง(พี่ฟ้า ป.4) บอกกับผมว่า..พี่ปองตั้งใจทำงานชิ้นนี้มากเลยนะค่ะ วันที่มาส่งงานพี่ปองตื่นแต่เช้ารีบปลุกหนูลุกมาอาบน้ำ ทานข้าว ฯลฯ เพื่อที่จะมาโรงเรียนให้ทันก่อนที่ครูป้อมจะมาถึงโต๊ะทำงานในวันสุดท้ายของ Quarter 1 ...