หนาว

....ยิ่งอยู่สูงเท่าไหร่ใจยิ่งหนาว
แม้นสายลมแผ่วเบาก็หนาวได้
สายฝนพรำโปรยมาแค่หนาวกาย
ยามโดดเดี่ยวเดียวดายฤทัยตรม......

...ยามสายลมพัดผ่านกาลนั้นเปลี่ยน
คอยวนเวียนเปลี่ยนไปให้ใจเหงา
นำฝนมาพาฟ้าครึ้มหล่นแผ่วเบา
ทำใจเราเศร้าไปในไวพลัน...

...หากหนาวกายคลายไ้ด้โดยห่มผ้า
แต่หนาวใจนั่นหนาไร้ผ่าห่ม
หนาวยามใดไร้คู่ไร้ชู้ชม
ต้องตรอมตรมหนาวใจไร้คนมอง...