![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh57rwoeHim3SSz43LtIk57BxRxWtcUj_LmJrq3vus2j7ttUYLvRgQ8AJqdmpfGQD46d0aCN8W9uiKz5OpBeYgwB4hWHm17xkW5VaF5614V0ehkAlDMZBdDFJZRgyBMly-2Rx_hYsI9c8o/s200/%E0%B8%AB%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%A7.gif)
....ยิ่งอยู่สูงเท่าไหร่ใจยิ่งหนาว
แม้นสายลมแผ่วเบาก็หนาวได้
สายฝนพรำโปรยมาแค่หนาวกาย
ยามโดดเดี่ยวเดียวดายฤทัยตรม......
...ยามสายลมพัดผ่านกาลนั้นเปลี่ยน
คอยวนเวียนเปลี่ยนไปให้ใจเหงา
นำฝนมาพาฟ้าครึ้มหล่นแผ่วเบา
ทำใจเราเศร้าไปในไวพลัน...
...หากหนาวกายคลายไ้ด้โดยห่มผ้า
แต่หนาวใจนั่นหนาไร้ผ่าห่ม
หนาวยามใดไร้คู่ไร้ชู้ชม
ต้องตรอมตรมหนาวใจไร้คนมอง...
แม้นสายลมแผ่วเบาก็หนาวได้
สายฝนพรำโปรยมาแค่หนาวกาย
ยามโดดเดี่ยวเดียวดายฤทัยตรม......
...ยามสายลมพัดผ่านกาลนั้นเปลี่ยน
คอยวนเวียนเปลี่ยนไปให้ใจเหงา
นำฝนมาพาฟ้าครึ้มหล่นแผ่วเบา
ทำใจเราเศร้าไปในไวพลัน...
...หากหนาวกายคลายไ้ด้โดยห่มผ้า
แต่หนาวใจนั่นหนาไร้ผ่าห่ม
หนาวยามใดไร้คู่ไร้ชู้ชม
ต้องตรอมตรมหนาวใจไร้คนมอง...
ความเหน็บหนาวแล้วความว่างเปล่า มันทำให้เราเหงาจนจับใจ
ตอบลบ