แก้วหก

ผมเคยได้ยินนิทานที่ว่าพ่อให้ตะปูกับลูกชายเพื่อให้ลูกนั้นตอกตะปูทุกครั้งเมื่อมีความโกรธ
วันแรกลูกชายตอกตะปูไปหลายดอก จนต่อมาลดลงเรื่อยๆจงลูกชายคิดได้ว่าการห้ามใจไม่โกรธนั้น
ทำได้ง่ายกว่าการตอกตะปู ตอมาพ่อได้ให้ลูกถอนตะปูทุกครั้งที่ห้ามใจได้ เวลาผ่านไปลูกก็ถอนตะปูได้
จนหมดแต่ลูกสักเกตเห็นสิ่งหนึ่งคือ เมื่อถอนตะปูออกถึงจะไม่เหลือตะปูแต่มันยังมีลอยตะปูเหลืออยู่

ผมเชื่อว่าความรักก็เช่นกัน เมื่อเรามีรักให้กับใครสักคนจนหมดใจเวลาผ่านไปมีวันหนึ่งเขานอกใจเรา
ถึงเขาจะมาง้อขอโทษจนเราใจอ่อนแต่ผมเชื่อว่าความรักความใว้ใจจะลดลงเพราะรอยรอยนั้น นั้นเอง
อาจเป็นแผลในใจมั้งครับ