วันนี้ตอนเช้า 3

*_*วันนี้ตอนเช้า 3

เช้าวันนี้ดูเหมือนว่าอากาศจะเป็นเหมือนทุกเช้าที่ผ่านมา คือได้เห็นรอยยิ้มของพระอาทิตย์เพียงจางๆเท่านั้น
มันช่างเป็นอีกเช้าที่รู้สึกไม่อยากตื่นจากที่นอนเลย อยากซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอันหนานุ่มมันทำให้รู้สึก
ถึงความอบอุ่นและปลอดภัย อาจจะเพราะว่าเป็นวันหยุดด้วย ดังนั้นจึงไม่ต้องรีบตื่นไปทำงาน สุดท้ายก็ต้องตัดสินใจสลัดเจ้าตัวขี้เกียจ
ให้หลุดออกไปจากตัวโดยเร็วเพราะว่า
เจ้ากระเพาะอาหารมันโอดครวญซะเหลือเกิน คงต้องรีบหาอะไรมาทำให้พวกมันหยุดร้อง
ก่อนที่มันจะทำอะไรที่เป็นการสร้างความรำคาญ
ให้มากไปกว่านี้ คิดได้ดังนั้นเมื่อลุกจากที่นอนได้ก็เดินไปในห้องน้ำ
เพื่อล้างหน้าแปรงฟัน หยิบโนนจับนี้สุดท้ายก็ไปหยุดอยู่ที่เจ้ากะละมังใบเก่าเล็ก ๆ ใบหนึ่ง แล้วออกเดินลัดเลาะไปตามคันนาเป้าหมายก็คือเก็บผักบุ้ง
เพื่อมาทำอาหาร และอาหารที่จะทำในวันนี้เป็นอาหารที่ถนัดที่สุด
นั้นก็คือ ต้มมาม่านั้นเอง เป็นอาหารยอดฮิดเลย เดินมาได้สักพักรู้สึกว่านานมากเลยที่ไม่ได้ออกมาเดินอย่างสบายใจแบบนี้ ครั้งสุดท้ายที่จำได้คงเป็นสมัยที่เรียนอยู่ชั้นประถมปลาย ในช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์พ่อจะแบ่งหน้าที่ให้กับลูก ๆ แต่ละคนเพื่อที่จะได้ช่วยกันทำงาน ในฐานะที่เป็นน้องสุดท้องไม่ค่อยได้ทำงานหนักมาก แค่ช่วยเป็นลูกมือให้กับแม่เวลาที่แม่เก็บผักและล้างผักเท่านั้นเอง ส่วนขั้นตอนต่อไปก็เป็นหน้าที่ของพี่ ๆ และพ่อกับแม่ มันเป็นภาพแห่งความทรงจำเก่า ๆ ที่เคยมีและไม่เคยลืมมันขณะที่เดินไปเรื่อย ๆ ก็ได้เจอกับเจ้าแมลงปอคู่หนึ่งมันบินผ่านหน้าไป ดูเหมือนกับว่าพวกมันคงจะคุยอะไรกันบางอย่าง จะบอกว่าพวกมันกำลังเล่นกันก็ไม่ใช่ เพราะสังเกตจากสีหน้าและท่าทางของทั้งคู่และอีกอย่างเวลาที่อีกตัวบินเข้าไปเกาะข้าง ๆ อีกตัวจะพยายามบินหนีไป มันทำให้รู้สึกว่าในบางครั้งคนเรามักจะถูกลืมจากคนใกล้ตัวไม่ค่อยได้รับความเอาใจใส่ การดูแล เพราะพวกเขามัวแต่ไปมองหาสิ่งที่อยู่ไกลตัว สิ่งที่คิดว่าท้าทาย แต่เมื่อวันหนึ่งหากต้องสูญเสียสิ่งที่อยู่ใกล้ตัว สิ่งที่ถูกมองข้าม และเมื่อเวลานั้นมาถึงเราจึงได้รู้ว่าสิ่งนั้นมีค่าและมีความหมายกับตัวเองมากเพียงใด แต่สำหรับบางคนอาจจะไม่เคยได้รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่มีค่า สิ่งที่เขาค้นหามาตลอดชีวิตนั้นแท้ที่จริงอยู่ใกล้ ๆ ตัวของเขาเอง ขณะที่เดินไปเรื่อย ๆ เท้าทั้งสองข้างก็จำต้องหยุดก้าวเดินเพราะว่าความหอมของน้ำค้างบนยอดหญ้าและไอดินมันทำให้ต้องหยุดเพื่อสูดดมเอากลิ่นหอมของมันเข้าไปให้เต็มปอด มันช่างเป็นอะไรที่วิเศษมาก ๆ เลย สังเกตเห็นบรรดานกต่างก็ออกมาทำหน้าที่ของตัวเอง ตัวไหนที่มีครอบครัว หัวหน้าครอบครัวก็ต้องรีบไปรีบกลับเพื่อนำอาหารไปเลี้ยงเมียและลูก ๆ เมื่อเดินต่อไปอีกสักพักก็เห็นต้นหญ้าสองข้างทางกำลังหยอกล่อกับสายลมเวลาที่ใบของมันเสียดสีกันพอได้ยินรู้สึกว่ามันช่างไพเราะราวกับเสียงเพลงบรรเลง แม้แต่น้ำในบ่อที่พ่อขุดไว้ยังมีอารมณ์ร่วมด้วยมันกระเพียมขึ้นลงไปตามจังหวะเหมือนกับคนกำลังเต้นรำ เวลานี้รู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังล่องลอยไปในที่ที่มีแต่ความสุข มีสายลมเย็น ๆ เสียงเพลงบรรเลงที่ฟังแล้วรู้สึกผ่อนคลายและมีความสุข แล้วความคิดของก็ต้องหยุดลงเพราะว่าตอนนี้ฝนกำลังตั้งเค้ามาจากขอบฟ้าด้านทิศตะวันตก ความสนใจกลับไปอยู่ที่เป้าหมาย นั้นก็คือแปลงผักบุ้ง เมื่อเดินไปถึงก็จัดการก้มลงเก็บอย่างรวดเร็วเพื่อกับไปให้ถึงบ้านก่อนที่จะเปียกจนกลายเป็นลูกหมาตกน้ำ ขณะเดินกลับต้องเร่งฝีเท้าด้วยความเร็วไม่มีเวลาที่จะคิดอะไรทั้งนั้นนอกจากต้องเดินให้ถึงบ้านเพราะว่าตอนนี้ฝนเริ่มลงเม็ดแรงขึ้นเรื่อย ๆ จากเดินกล้ายเป็นกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ในที่สุดต้องอาศัยความเร็วจากการวิ่งอย่างเดียวโดยไม่เหลียวหลังเลย ในที่สุดก็กลับมาถึงบ้านโดยสวัสดิภาพและปลอดภัย จากนั้นก็เริ่มทำภาระกิจอันสำคัญเริ่มด้วยการล้างผักให้สะอาด จัดเตรียมอุปกณ์เครื่องปรุงต่าง ๆ เมื่อน้ำเดือดได้ที่แล้วผักบุ้งก็ถูกหย่อนลงไปในหม้อตามด้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและก็ไข่ไก่หนึ่งฟอง กลิ่นของเครื่องปรุงหอมเย้าญวนใจมากจนน้ำลายสอหรืออาจเป็นเพราะความหิวด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้ เมื่อทุกอย่างพร้อมเวลาที่รอคอยก็มาถึงเมื่ออาหารถูกตักออกจากหม้อมันถูกจัดการจนหมดเกลี้ยงภายในเวลาไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ รู้สึกว่าชีวิตนี้รอดตายไปอีกมื้อแล้วเรา เมื่อจัดเก็บทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เหมือนกับว่ามันรู้เวลาเลยเจ้าตัวขี้เกียจมันกระโดดขึ้นามาเกาะบนทันทีทำให้หนังตาเริ่มหย่อนเนื้อตัว แขน ขา รู้สึกจะอ่อนล้าหมดแรง จำต้องค่อย ๆ หย่อนตัวเองเข้าไปซุกใต้ผ้าห่ม นอนฟังเสียงฝนหล่นถูกลังคาเบา ๆ เหมือนเสียงเพลงเวลาแม่ร้องกล่อมให้หลับเมื่อครั้งเป็นเด็ก แล้วความรู้สึกสุดท้ายก็หมดไปเมื่อเปลือกตาทั้งสองข้างปิดลงช้า ๆ จนมองไม่เห็นอะไรอีกเลย หูทั้งสองข้างก็ปิดลงจนไม่ได้ยินเสียงอะไร ยังคงเหลือแต่ใจที่ยังคงเปิดเพื่อรอให้ใครบางคนเข้ามาช่วยเติมเต็มให้กับมัน
พรรณทิพย์พา ทองมี :)