เด็กหญิงแก่นแก้ว

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง วันแรกของการเปิดเรียน เด็กๆทุกคนตั้งใจมาโรงเรียนเพื่อจะได้พบกับเพื่อนๆ
หนุงหนิง : เรามาเล่นด้วยกันนะแก้มแดง..
แก้มแดง : จ้ะ…ปิดเทอมตั้งหลายวันฉันคิดถึงเพื่อนๆที่สุดเลย
กระปุก : ฉันเล่นด้วยคนนะ
หนุงหนิง : จ้ะๆ เรามาเล่นเป้ายิงฉุบกัน
ในขณะที่เด็กเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน
แก่นแก้ว : ฮือๆๆๆ แก้วจะกลับบ้านๆ หาแม่ แม่จ๋าๆ รอแก้วด้วย ฮือๆๆๆ
คุณครู : สวัสดีค่ะคุณแม่ สวัสดีค่ะน้องแก่นแก้ว
คุณแม่ : สวัสดีค่ะคุณครู น้องแก่นแก้วงอแงอีกแล้วค่ะคุณครู ฝากด้วยนะคะคุณครู…
คุณครู : ค่ะ คุณแม่ เดี๋ยวคุณครูจะดูแลให้ค่ะ
แก่นแก้ว : ไม่เอา ไม่อยู่ที่นี่ หนูจะกลับบ้าน ฮือๆๆ แม่จ๋า แม่จ๋า..ไม่รักแก่นแก้วแล้วหรอจ้ะ แม่จ๋า…ฮือๆๆ
(น้องแก่นแก้วยังร้องไห้เหมือนเดิม)
แก่นแก้ว : แม่จ๋า…หาแม่...แม่จ๋า..แม่…ฮือๆ
ทุกๆวันแก่นแก้วมาที่โรงเรียนก็จะร้องไห้ทุกวัน แต่หลังจากที่คุณแม่กลับบ้านแล้วแก่นแก้วก็หยุดร้องไห้ แต่แก่นแก้วไม่ชอบเล่นกับเพื่อนๆ
หนุงหนิง : แก้วมาโรงเรียนแล้ว แก่นแก้วจ๋า..เราไปเล่นด้วยกันนะ
แก่นแก้ว : ไม่เอา…แก่นแก้วจะกลับบ้าน…ฮือ
แก้มแดง : พวกเราคิดถึงแก้วนะ ปิดเรียนตั้งหลายวัน ไปเล่นด้วยกันนะ
แก่นแก้ว: ก็บอกแล้วไงว่าไม่เล่น “กู”ไม่อยากเล่น
หนุงหนิง: แก่นแก้วพูดไม่เพราะเลย ไม่อยากคุยด้วยแล้ว ไปเล่นกันเถอะเพื่อนๆ
แก่นแก้ว : ฮึ..ไม่เห็นอยากคุยด้วยเลย (ว่าแล้วน้องแก้วก็เอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องเรียน โดยไม่สนใจเพื่อนเลย)
ในวันนั้นขณะที่คุณครูให้เด็กๆเล่นที่สนามเด็กเล่น เด็กๆต่างเล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน เด็กหญิงแก่นแก้วเห็นเพื่อนเล่นก็อยากเล่นกับเพื่อนๆบ้าง เดินเข้าไปหาเพื่อนและยื่นขาไปขวางทางเดินเพื่อน ทำให้เพื่อนสะดุดล้มลงทันที
กระปุก : โอ้ย!! เจ็บนะแก้ว เพื่อนไม่ชอบ
แก่นแก้วไม่สนใจและเดินไปแกล้งเพื่อนคนอื่นๆต่อไป ดึงผมหนุงหนิงบ้าง ผลักเพื่อนบ้างอย่างสนุกสนาน โดยที่ไม่สนใจว่าเพื่อนจะได้รับบาดเจ็บ เค้ายังสนุกสนานแล้วเล่นต่อไป คุณครูเห็นเข้าจึงเรียกแก่นแก้วเข้ามาคุยด้วย
คุณครู : น้องแก่นแก้วทำอะไรหรอคะ??
แก่นแก้ว : เปล่าค่ะ..หนูเล่นกับเพื่อนเฉยๆ (แก่นแก้วทำไม่รู้ไม่ชี้)
คุณครู : แล้วหนูเล่นแบบนี้ดีมั้ยค่ะ หนูชอบมั้ยค่ะเวลามีคนมาดึงผมหนู…
แก่นแก้ว : ไม่ค่ะ..เจ็บค่ะ
คุณครู : แล้วถ้ามีคนมาผลักหนูล่ะคะ
แก่นแก้ว : ไม่ค่ะ..ไม่ชอบค่ะ
คุณครู : หนูคิดว่าหนูเล่นแบบนี้ดีมั้ยค่ะ
แก่นแก้ว : ไม่ดีค่ะ หนูจะไม่เล่นแบบนี้อีกแล้วค่ะคุณครู
คุณครู : ดีมากค่ะ หนูไปขอโทษเพื่อนๆ และเล่นกับเพื่อนดีๆนะคะ
แก่นแก้ว : ค่ะคุณครู
แก่นแก้วรับปากคุณครู แต่เขาก็ไม่ยอมทำตามที่รับปากคุณครูไว้ แก่นแก้วยังคงเล่นเหมือนเดิม และแกล้งเพื่อนเหมือนเดิม และครั้งนี้แก่นแก้วผลักน้องกระปุก ทำให้กระปุกล้มและหัวแตก
กระปุก : โอ้ย!! เจ็บจังเลย ฮือๆๆ
แก่นแก้ว : เขาขอโทษ…กระปุกอย่าเป็นอะไรนะ กระปุก…ฮือๆ
หนุงหนิง : กระปุกเป็นอะไรหรอ….อุ้ย!! มีเลือดด้วย ไปหาคุณครูกันเถอะ ..แก่นแก้วไม่น่ารักเลย เราไม่เล่นกับแก่นแก้วแล้ว
จากเหตุการณ์นั้นทำให้เพื่อนๆในห้องไม่อยากเล่นกับแก่นแก้ว แก่นแก้วรู้สึกผิด รู้สึกเหงา เพราะต้องอยู่คนเดียว แก่นแก้วคิดถึงกระปุก เป็นห่วงกระปุก เพราะไม่รู้ว่าตอนนี้กระปุกเป็นอย่างไร เพราะกระปุกไม่มาโรงเรียนหลายวันแล้ว
แก่นแก้ว : เพื่อนๆโกรธแก่นแก้วแล้ว เพื่อนๆไม่รักแก่นแก้วแล้ว ฮือ.. กระปุกจ๋า แก่นแก้วขอโทษนะจ้ะ
ขณะนั้นคุณครูเห็นแก่นแก้วนั่งอยู่คนเดียวจึงเดินเข้าไปหา
คุณครู : แก่นแก้ว มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้จ้ะ ไปเล่นกับเพื่อนๆสิจ้ะ
แก่นแก้ว : หนูไม่อยากเล่นแล้วค่ะคุณครู และเพื่อนๆก็คงไม่อยากให้หนูเล่นด้วยแล้วละคะ..หนูขอโทษค่ะคุณครู
คุณครู : หนูไม่ได้ทำอะไรคุณครูสักหน่อย แล้วหนูมาขอโทษคุณครูทำไมล่ะค่ะ เดินไปบอกเพื่อนๆดีมั้ยค่ะ
แก่นแก้ว : เพื่อนๆจะยอมพูดกับหนูเหรอคะคุณครู หนูเป็นเด็กไม่ดี
คุณครู : แก่นแก้วเป็นเด็กดีจ้ะ เพราะแก่นแก้วยังรู้ว่าหนูเคยทำอะไร ผลเป็นอย่างไร? แค่เราปรับตัวใหม่ ดีมั้ยค่ะ
แก่นแก้ว : ดีค่ะคุณครู (แก่นแก้วยิ้มดีใจ)
คุณครู : หนูลองเดินไปหาเพื่อนๆ และขอโทษเพื่อนๆดูสิคะ คุณครูเชื่อว่าเพื่อนๆทุกคนรักแก่นแก้ว และพร้อมที่จะเป็นเพื่อนกับแก่นแก้ว
แก่นแก้ว : ขอบคุณค่ะคุณครู
เมื่อแก่นแก้วเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ
แก่นแก้ว : หนุงหนิงจ๋า แก้มแดงจ๋า แก่นแก้วขอโทษนะ ที่เคยแกล้งหนุงหนิงกับแก้มแดง ต่อไปนี้แก่นแก้วจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว แก่นแก้วขอโทษจ้ะ
หนุงหนิง :ไม่เป็นไรจ้ะ เพราะเราเป็นเพื่อนกันต้องให้อภัยกัน จริงมั้ยจ้ะ แก้มแดง
แก้มแดง : จ้ะ เราไปเล่นด้วยกันนะจ้ะแก่นแก้ว หนุงหนิง
ขณะที่เด็กๆกำลังจะไปเล่นด้วยกัน กระปุกก็เดินเข้ามา
กระปุก : จะไปเล่นกันแค่สามคน ไม่ชวนกระปุกเลยเหรอ
แก่นแก้ว : กระปุก!! กระปุกจริงๆด้วย กระปุกเป็นอย่างไรบ้างจ้ะ? แก่นแก้วเป็นห่วงมากเลยรู้หรือเปล่า?
กระปุก : กระปุกหายดีแล้วจ้ะ นี่ไงเห็นมั้ย แข็งแรงแล้ว
แก่นแก้ว : แก่นแก้วขอโทษนะกระปุก และขอโทษเพื่อนๆทุกคนจ้ะ
หนุงหนิง : เพื่อนๆไม่ได้โกรธอะไรหรอกจ้ะ เราเป็นเพื่อนกันนะ แต่แก่นแก้วต้องสัญญาก่อนนะว่าต่อไปนี้
มาโรงเรียนจะไม่ร้องไห้ ไม่เป็นเด็กขี้แย และไม่แกล้งเพื่อนๆอีก
แก่นแก้ว : ได้จ้ะ.. แก่นแก้วสัญญาจ้ะ แก่นแล้วมีเพื่อนที่น่ารักแบบนี้แล้ว ต่อไปแก่นแก้วจะรีบมาโรงเรียนแต่เช้า แก่นแก้วจะได้มาเล่นกับเพื่อนๆ
หลังจากนั้นเด็กหญิงแก่นแก้วก็เปลี่ยนเป็นเด็กหญิงแก่นแก้วคนใหม่ มาโรงเรียนแต่เช้า ไม่ร้องไห้งอแงอีกเลย และเด็กๆในห้องก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข