นิทาน (เป็ด)
จ่อยเป็นเด็กชายที่ไม่อยากไปโรงเรียน เขาถามกับทุกคนว่า “ ทำไมต้องไปโรงเรียนด้วย อยู่บ้านก็ได้กินข่าว กินขนม ได้เล่นเกม ได้ดูทีวี ไม่เห็นจะต้องไปโรงเรียนเลย”
สิ่งที่ทำให้จ่อยไม่อยากไปโรงเรียนก็คือ เขาไม่อยากตื่นแต่เช้าเพื่ออาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัว หิ้วกระเป๋า เหนื่อยก็เหนื่อย ไม่เห็นสนุกตรงไหนเลย
เมื่อถึงวันเปิดเรียน พ่อกับแม่ไปส่งจ่อยที่โรงเรียน เขาร้องให้อยากกลับบ้าน ทุกครั้งที่เพื่อน ๆ เข้าไปในห้องเพื่อฟังนิทาน เขาจะแอบหนีออกมาอยู่นอกห้องเรียนคนเดียว
แล้ววันหนึ่งขณะที่จ่อยกำลังเดินไปซื้อขนม ระหว่างทางเขาก็ได้เจอเด็กกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งล้อมวงกัน พอเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ เห็นเด็กชายคนหนึ่งกำลังถืออะไรบางอย่างในมือ พร้อมทั้งเล่าเรื่องบางอย่างให้เพื่อนฟัง ก่อนที่เขาจะเล่าเขาก็จะมองที่เจ้าสิ่งของในมือทุกครั้ง
จ่อยเข้าไปฟังจนเด็กชายเล่าจบแล้วทุกคนก็มองมาที่เขา บอกให้เขาช่วยอ่านและเล่าให้เพื่อนฟังบ้าง เขารับสิ่งที่เพื่อนยื่นให้ด้วยความงุนงง เขาได้แต่มองแล้วก็ไม่พูดอะไร เด็กหญิงคนหนึ่งจึงเอ่ยกับเขาว่า เธอเอากลับไม่หัดเล่าที่บ้านก่อนก็ได้นะ แล้วพรุ่งนี้เราจะมารอฟังที่นี้
จ่อยรับคำแบบงง ๆ เมื่อซื้อขนมเสร็จแล้วเขาก็กลับบ้าน ขณะที่จะเข้าไปในบ้านเห็นพ่อกำลังปลูกต้นไม้อยู่หน้าบ้าน เขายกเจ้าสิ่งของที่อยู่ในมือขึ้นแล้วก็ถามพ่อว่า “ พ่อครับนี้เขาเรียกว่าอะไร “
พ่อก็หันหน้ามาดูตามเสียง สิ่งที่พ่อเห็นคือรูปเป็ดตัวหนึ่งอยู่ที่ปกหนังสือ พ่อจึงตอบว่า “ เป็ดจ๊ะลูก “
แล้วจ่อยก็วิ่งเข้าไปในบ้านด้วยความดีใจเขาจะต้องเล่าเป็ดให้เพื่อนฟังให้ได้
จ่อยเริ่มด้วยการนั่งมอง มองยังไงเขาก็เล่าไม่ได้ เขาจึงคิดว่าถ้ากินข้าวเยอะ ๆ ต้องเล่าได้แน่นอน
จ่อยก็กินข้าวจนพุงกางก็ยังเล่าไม่ได้ เขาคิดว่าต้องกินขนมถึงจะเล่าได้แต่ก็ไม่เป็นผล
จ่อยไปนั่งดูทีวีนาน ๆ ก็ยังเล่าไม่ได้ วิธีสุดท้ายที่เขาคิดว่าต้องทำให้เขาอ่านได้ก็คือเล่นเกม เขาไปนั่งเล่นเกมแต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย จ่อยหมดหนทางที่จะทำให้ตัวเองเล่าเป็ดได้
จ่อยได้แต่นั่งเปิดดูเป็ดที่ละหน้า หน้าแรกจ่อยเจอเป็ด หนึ่งตัว หน้าต่อไปเจอเป็ดสองตัว หน้าต่อไปเจอเป็ดสามตัว หน้าต่อไปเจอเป็ดสี่ตัว และต่อไปเจอเป็ดห้าตัว ยิ่งเปิดจ่อยก็ยิ่งเจอเป็ดเยอะแยะเลย
วันรุ่งขึ้นเมือถึงเวลานัดหมายกับเพื่อน ๆ จ่อยเดินถือเป็ดไปหาเพื่อนพร้อมกับความกลัว เพราะว่าเขาไม่รู้จะเล่าอะไรให้เพื่อนฟัง เมื่อมาถึงเพื่อน ๆ ต่างก็รอการมาของเขาเพื่อที่จะได้ฟังนิทาน แต่เขาก็ได้แต่นั่งก้มหน้าแล้วบอกกับเพื่อนว่า ฉันทำไม่ได้หรอก ฉันพยายามแล้ว
เพื่อน ๆ จึงถามว่าเธอทำอะไรบ้าง ก็ฉันกินข้าวเยอะ ๆ กินขนมเยอะ ๆ ดูทีวีนาน ๆ เล่นเกมนาน ๆ แต่ก็ไม่สามารถอ่านเจ้าเป็ดได้เลย เมื่อเพื่อน ๆ ได้ฟังก็หัวเราะแล้วก็บอกว่า นี้เขาไม่ได้เรียกว่าเป็ดแต่เขาเรียกว่านิทานเรื่องเป็ดต่างหาก
จ่อยจึงถามว่าแล้วการที่จะเล่าเป็ด อุ้ย...ไม่ใช่ เล่านิทานได้ต้องทำยังไง บ้าง เพื่อน ๆ จึงบอกว่าก็ต้องไปโรงเรียน ตั้งใจเรียน ตั้งใจฟังเวลามีคนเล่านิทานให้ฟัง เข้าห้องสมุด ยืมหนังสือไปอ่านบ่อย ๆ ยังไงหละ
ก่อนกลับบ้านในวันนั้นจ่อยรีบไปเข้าห้องสมุดเพื่อขอยืมหนังสือนิทานเป็ดกลับบ้านไปให้พ่อกับแม่อ่านให้ฟัง เพราะเขาอยากฝึกเล่านิทาน จะได้ไปเล่าให้เพื่อน ๆ ที่โรงเรียนฟังได้
พอกับถึงบ้านจ่อยรีบวิ่งไปหาพ่อกับแม่ และยื่นหนังสือนิทานเป็ดให้ พ่อกับแม่มองหน้ากันยิ้มให้กับลูกชายและรับหนังสือมาพร้อมกับช่วยกันเล่านิทานเรื่องเป็ดให้จ่อยฟัง เมื่อฟังจบจ่อยหยิบนิทานแล้วรีบเข้าไปในบ้านแล้วก็เปิดนิทานเป็ดกลับไปกลับมาหลาย ๆ พร้อมทั้งฝึกเล่า เพื่อจะได้ไปเล่าให้เพื่อนฟังในวันพรุ่งนี้ที่โรเรียน
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเด็กชายจ่อยรักที่จะไปโรงเรียน ตั้งใจเรียน และหนังสือเล่มแรกที่จ่อยอ่านได้ก็คือนิทานเรื่องเป็ด
พรรณทิพย์พา ทองมี:)
บางครั้งความคาดหวังของคนอื่นที่มีแต่เรา กลับไม่ใช่ความกดดันแต่กลายเป็นพลังให้เราได้ทำในสิ่งที่เรากลัวได้สำเร็จ...
ตอบลบ