เด็กหญิงอายะ ผู้มานะเสมอ

บทนำ
เรื่องราวของเด็กหญิงอายะ

เวลาพลบค่ำเป็นช่วงเวลาที่สวยงามจริงๆ หากใครไม่เคยเห็นด้วยตา และรับรู้ด้วยแรงของลมอ่อนๆบางๆที่ลอยปลิวมาปะทะกับใบหน้าของตนเองแล้วละก็
คงไม่สามารถบอกเล่าให้คนอื่นฟังได้หรอกว่า ความสวยงามของพระอาทิตย์กับสีต่างๆที่หยอกล้อและพูดคุยกันก่อนจะลาลับ ช่างสวยงามจนอาจจะทำให้ใครหลายคนเพ้อฝันอยากจะหยุดเวลาเอาไว้เลยก็ได้ เด็กหญิงอายะก็เหมือนกัน ถึงกับเคยร้องให้กับแม่ ว่า จะทำอย่างไรถึงจะทำให้ท้องฟ้าเป็นอย่างนี้ตลอดไป
เด็กหญิงอายะ เด็กหญิงธรรมดา ตัวเล็กๆคนหนึ่ง เด็กหญิงผู้ที่ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีอะไรดีเลย ไม่หนำซ้ำบางทีก็รู้สึกว่า ไม่น่าเกิดมาเลยโดยเฉพาะตอนที่ได้ยินป้าข้างบ้านบอกว่า
"แกหน่ะ ก็แค่เด็กที่เขาเก็บมาเลี้ยง "
"แม่ของแก เขาทำหมันแล้ว แต่แกหน่ะ ดันทะลุมาเกิด ไม่มีใครเขาดีใจหรอกที่แกเกิดมา"
ก็ลองคิดดูสี เด็กตัวเล็กๆ อ่านหนังสือก็ยังไม่ออก ขี้ใคลยังไม่หลุดเลย จะรู้สีกอย่างไร แต่คำพูดเหล่านั้นทำให้อายะไปขดงออยู่กับตู้หรือมุมมืดๆในห้องใด ห้องหนึ่งไม่ได้หรอก เพราะว่าอ้อมกอดของแม่ ทำให้อายะหยุดร้องให้ และยิ้มออกอยู่เสมอ
หมู่บ้านของอายะ ไม่ใช่ห่างไกลความเจริญหรอก แต่เป็นเพราะ ชาวบ้านในหมู่บ้านยังมีความคิดเก่าๆ ฝังตัวเองกับความรู้สึกเดิมๆ เชื่อมั่นกับสิ่งที่สืบทอดกันมาตั้งแต่สมัยใหนก็ไม่รู้ บางครั้งมีคนเล่าว่า สมัยก่อนหมู่บ้านนี้มีแต่สัตว์ต่างๆที่ดุร้าย น่ากลัว ในตอนกลางคืนมักจะมีขโมย มาทำร้ายชาวบ้าน บางครั้งขณะที่เจ้าของบ้านนอนหลับ แอบจูงวัวออกจากบ้านเฉยเลย อายะฟังเรื่องนี้ทีไร ก็ได้แต่ปลื้มอก ปลื้มใจ "ดีนะที่เรายังไม่เกิด"
บ้านของอายะเป็นบ้านสองชั้น ค่อนข้างหลังใหญ่อยู่เหมือนกัน แต่เป็นบ้านไม้ อายะเคยจำได้ว่า เวลาแม่ให้ทำความสะอาดทีไร จะเป็นวันที่อายะกินข้าวได้เยอะมาก และนอนหลับง่ายกว่าทุกวันอีกด้วย
ตอนอายะเด็กๆ ชอบเล่นซ่อนหามากที่สุด เพราะจะเป็นโอกาสอันดีที่จะได้ปีนต้นไม้ หรือเข้าไปหลบในพงหญ้า ถามว่ากลัวงูใหม (ตอนนี้กลัว แต่ตอนนั้นไม่เลย)การเล่นซ่อนหาสำหรับอายะ เป็นสิ่งที่วิเศษมาก มันรวมทั้งความตื่นเต้น ระทึกใจ กลัว และอยากรู้ โดยเฉพาะเล่นตอนกลางคืน คืนเดือนหงายด้วยนะ อย่าคาดเดาเลยว่าจะสนุกแค่ใหน
เรื่องราวของเด็กหญิงอายะ ตั้งแต่เล็ก ตอนที่อ่านหนังสือไม่ออก จนถึงเติบโต และสามารถทำตามสิ่งที่ฝันได้สำเร็จ ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องยาก สำหรับคนที่มานะเสมอ(อย่างอายะ) อะไรก็หยุดไม่ได้หรอก เรื่องราวต่างๆบางครั้งอาจจะทำให้อายะร้องให้ โทษตัวเอง โวยวาย แต่บางเรื่องก็ทำให้ยิ้มจนแก้มยืดหย่อนย้อยไปทางหูหน่อยๆ โดยเฉพาะกำลังใจจากทุกๆคนทำให้อายะผ่านไปได้ และที่สำคัญกำลังใจจากตัวอายะเอง(ด้วยแหละ)