เด็กหญิงกันตา

*_* เด็กหญิงกันตา

กันตาเด็กหญิงสี่ขวบอยู่กับตายายในบ้านหลังเล็ก หลังคามุงจาก ฝาฟากไม้ไผ่ อยู่ห่างไกลบ้านหลังอื่น ๆ

ผู้คนมักพูดว่าตากับยายเป็นคนจน กันตาไม่รู้ว่าคนจนเป็นอย่างไร เพียงแค่มีเสื้อผ้าเก่าไปหน่อย บ้านหลังเล็กๆ ไปนิด

หรืออาจจะหมายถึงการไม่มีเพื่อนเพราะใครๆ ก็ไม่อยากเล่นกับกันตา

ฤดูฝนกันตามีเพื่อนเป็นหยดน้ำ ที่หยดทะลุหลังคาลงมา หน้าหนาวมีสายลมลอดฟากไม้ไผ่ และมีแสงแดดอุ่นเป็นเพื่อนเสมอ

ในตอนกลางวันบางครั้งเพื่อนของกันตาคือต้นไม้ที่คอยให้ร่มเงา คอยเล่นดนตรีประสานเสียงกันกับสายลม เพื่อให้กันตารู้สึกคลายเหงา

ก้อนหินหลากสีทั้งสีขาว สีน้ำตาล สีดำ รวมทั้งเม็ดทรายต่างก็เป็นเพื่อนเล่นของกันตา

แม้แต่ชิงช้าที่แขวนอยู่ใต้ต้นไม้ก็เป็นเพื่อนให้ได้นั่งพักในยามที่กันตาเหนื่อย

ตากับยายกลัวกันตาจะเหงาเวลาอยู่บ้านคนเดียว ก็จะให้พี่กะลามะพร้าว พี่กระบอกไม้ไผ่ พี่รถลากที่ทำจากไม้ มาเป็นเพื่อนเล่นของกันตา

ตากับยายบอกกันตาเสมอว่า ปีหน้ากันตาอายุครบห้าขวบ ก็จะได้ไปโรงเรียน กันตาเองก็ไม่รู้ว่าโรงเรียนคืออะไร แค่ได้ฟังจากที่ตายายเล่า

โรงเรียนคือที่ที่มีเพื่อนเล่น มีของเล่นเยอะแยะมากมาย และมีนิทานให้ฟัง ที่โรงเรียนจะทำให้กันตาไม่เหงา เป็นอีกที่ที่จะทำให้กันตามีความสุข

กันตาตั้งตารอให้ถึงวันที่จะได้ไปโรงเรียน อยากรู้ว่าความสุขที่โรงเรียนจะเหมือนเวลาที่ได้อยู่ที่บ้านกับตายาย ได้เล่นกับพี่ต้นไม้ พี่หยดน้ำ พี่สายลม พี่แสงแดด พี่ก้อนหิน พี่ชิงช้า และพี่พื้นดินหรือเปล่า กันตารู้เพียงว่า เวลาที่นึกถึงโรงเรียนที่ตายายพูดถึงทีไรมักจะทำให้รู้สึกมีความสุขเสมอ อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จัง

พรรณทิพย์พา ทองมี :)