ทางเดินฝัน....(อวสาน)

บทสุดท้าย.... อาจเร็วเกินไป
..........บางที ความฝันกับความจริง...... อาจเดินสวนทาง....
ถ้าเปรียบเทียบการทำงาน เหมือนกับความรัก
งาน คือ คนที่เรารัก

มีผู้หญิงคนหนึ่ง.... รักผู้ชายคนหนึ่งอย่างสุดซึ้ง ตั้งใจที่จะทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเขาคนนั้น และในที่สุด ชายคนนั้นก็ยอมรับรักหญิงสาว
เธอคิดว่าจะยอมทุ่มเทให้เขาได้ แม้เราจะแตกต่างกันอย่างมากมาย ขอเพียงให้เราสองได้เคียงคู่กัน เขาก็เชื่อมั่นว่าเธอต้องทำได้
.......
........
......
และแล้ว..........
โลกแห่งความจริงก็ทำลายความฝันของเขาและเธอ
หญิงสาวค้นพบว่า..... ตัวเธอนั้น ไม่ได้ดีที่สุดสำหรับเขา
ไม่อาจมอบชีวิตทั้งชีวิตให้เขาได้
ทุ่มเททำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อตอบแทนความรักที่เขามอบให้ตนไม่ได้
เธอจึงเดินจากเขามาอย่างเงียบๆ..........
จากทั้งที่ยังรัก
จากทั้งที่ยังผูกพัน
จากทั้งที่ยังอาวร
จากมาเพื่อให้เขาพบคนที่ดีกว่าตน
ยิ่งนานวัน.....
เธอยิ่งได้ยินเสียงหัวใจตนเองมันร่ำร้องว่า ยังรักเขาสุดขั้วหัวใจ ยังคิดถึงอย่างสุดแสน
เธอร่ำไห้กับน้ำตาที่หลั่งรดใจว่า...... คิดผิด ที่เดินจากเขามา
เมื่อคิดได้ทุกอย่างก็สายเกิน เกินจะกลับไปหาเขา เธอต้องรับผิดชอบคำพูดที่เธอได้ลั่นวาจา
เธอต้องยอมรับความจริง ว่า เธออ่อนแอเกินไปที่จะสู้เพื่อเขา
เธอไม่กล้าพอที่จะยืนเคียงข้างเขาตลอดไป...............
"ความทรงจำดีๆ ความเอื้ออาทรที่ได้รับ ฉันจะเก็บไว้...จนลึกสุดใจ"

ลูกเจี๊ยบ.... ก็เช่นกัน ตัดสินใจกระโดดออกจากรังพญาอินทรี
เพราะคิดว่า เมื่อไม่สามารถถลาลมอยู่บนฟ้า ก็จงกลับพสุธาอันมั่นคง
แม้ว่า....ยังรัก
ยังอยากเฝ้ามองพญานกสยายปีกเล่นลม
ท่านช่างองอาจน่าชื่นชมนัก
ลาก่อน "พญาอินทรี" ที่แสนรัก
ขอบคุณที่เมตตา ลูกเจี๊ยบหลงทาง
รัก... และ รัก ตลอดไป