พระจันทร์ขี้แย

พระจันทร์ขี้แย

วันแรกของการเปิดเรียน ที่หน้าประตูโรงเรียนคุณครูพระอาทิตย์ยืนยิ้มรอทักทายกับเด็ก ๆ ดูทุกคนจะตื่นเต้นกันมาก เพราะจะได้อวดร้องเท้าใหม่ กระเป๋าใบใหม่ ชุดนักเรียนใหม่

ดาวสีเงิน ดาวสีฟ้า ก้อนเมฆ ต่างก็เป็นนักเรียนใหม่และกำลังตื่นเต้นกับห้องเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ ครูใหม่ ของเล่นใหม่ ทุกอย่างใหม่หมดเลย

ส่วนนักเรียนรุ่นพี่แต่ละคนก็ช่วยกันสอนน้อง ๆ เล่นเครื่องเล่น บางคนก็เปลี่ยนกันเล่าประสบการณ์ในช่วงปิดเรียนให้เพื่อนฟัง ทั้งโรงเรียนระงมไปด้วยเสียงต่าง ๆ มากมาย

ทุกคนที่มาโรงเรียนต่างก็ดูมีความสุข ส่วนคนที่ไม่มีความสุขที่สุดก็เห็นจะเป็นพระจันทร์นักเรียนใหม่ เพราะตอนนี้เอาแต่ร้องให้ ไม่ยอมเข้ามาในโรงเรียน แม่ต้องเดินถือกระเป๋ามาส่งที่หน้าห้องเรียนแต่พระจันทร์ก็ยังไม่ยอมขยับตัวห่างจากแม่เลย แถมยังเอาแต่ร้องให้ไม่คุยกับใครด้วย

แม่พยายามจะพาพระจันทร์เอากระเป๋าเข้าไปเก็บในห้องเรียน แต่พระจันทร์ก็ไม่ยอมได้แต่ร้องให้ ไม่ว่าแม่จะพูดยังไงเพราะจันทร์ก็ไม่ยอม

ขณะที่พระจันทร์ร้องให้ก็ได้เกิดสิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น ตัวของพระจันทร์กำลังเปลี่ยนสี จากสีเหลืองสุกใส ค่อย ๆ เปลี่ยนสีจางลง ๆ

พระจันทร์ตกใจ ยิ่งร้องให้หนักกว่าเดิม สีที่ตัวของพระจันทร์ก็ยิ่งจางลง ครูพระอาทิตย์เดินตามเข้ามา แล้วถามว่า “ พระจันทร์ทำไมถึงร้องให้ “

พระจันทร์ตอบว่า “ หนูไม่อยากมาโรงเรียน และอยู่ดี ๆ ตัวหนูก็เปลี่ยนสี “ พูดจบพระจันทร์ก็ร้องให้ขึ้นมาอีก

ครูพระอาทิตย์จึงบอกว่า “ ครูช่วยให้ตัวหนูกลับมาเหมือนเดิมได้นะ “ ได้ยินดังนั้น พระจันทร์จึงพยายามที่จะหยุดร้องเพื่อที่จะตั้งใจฟังครูพระอาทิตย์

เมื่อไหร่ที่พระจันทร์มีความสุข รู้และเข้าใจหน้าที่ของตัวเอง หนูก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม พระจันทร์มองไปที่แม่แล้วถามว่า “ แม่จ๋า หน้าที่หนูคืออะไรจ๊ะ “ แม่ตอบว่า “ แม่ไม่รู้หรอก แม่รู้แต่ว่า แม่ต้องคอยดูแลหนูให้เป็นคนดี รวมทั้งแม่ต้องมารับ มาส่งหนูที่โรงเรียนทุกวัน หนูไปถามคุณครูดูสิอาจะได้คำตอบ “

คุณครูขาหน้าที่หนูคืออะไร ไม่รู้เหมือนกัน ครูรู้แต่ว่า ครูจะต้องช่วยเหลือเด็ก ๆ ทุกคนให้รู้จักช่วยเหลือตัวเอง รู้จักแก้ปัญหา และอยู่กับคนอื่นได้อย่างมีความสุข ไปถามคุณป้าแม่ครัวดูสิ

คุณป้าขา หน้าที่หนูคืออะไร ไม่รู้เหมือนกัน ป้ารู้เพียงว่าป้าต้องทำอาหารที่ดีและมีประโยชน์ให้ทุกคนกิน ไปถามคุณแม่บ้านดูสิ

คุณน้าขาหน้าที่หนูคืออะไร ไม่รู้เหมือนกัน น้ารู้เพียงว่าน้าต้องทำให้อาคารต่าง ๆ สะอาดเรียบร้อย ให้ทุกคนได้อยู่ในที่ที่สะอาดและปลอดภัย ไปถามคุณลุงคนสวนดูสิ

คุณลุงขาหน้าที่หนูคืออะไร ไม่รู้เหมือนกัน ลุงรู้เพียงว่าลุงต้องดูแลต้นไม้ทุกต้นให้เติบโตแข็งแรงทุกคนจะได้มีอากาศที่บริสุทธิ์ไว้หายใจ และมีที่สำหรับให้เด็ก ๆ มานั่งฟังนิทานกับคุณครู ไปถามเพื่อน ๆ เธอดูสิ

เพื่อน ๆ หน้าที่ของฉันคืออะไร ไม่รู้ว่าหน้าที่เธอจะเหมือนกันกับพวกเราหรือเปล่า เรารู้เพียงว่าพวกเราต้องมาโรงเรียน ฟังคุณครูเล่านิทาน ร้องเพลง เต้นรำ วาดภาพ เล่นกับเพื่อน ๆ หลายอย่างมากเลยมีแต่สนุก ๆ ทั้งนั้น

ถ้าอย่างนั้นฉันขอเล่นกับพวกเธอด้วยได้ไหม ฉันก็อยากรู้ว่าหน้าที่ฉันจะเหมือนพวกเธอหรือเปล่า ได้ซิ เพราะต่อไปเราทุกคนก็จะเป็นเพื่อนกัน

ขณะที่เล่นกับเพื่อน ๆ ได้ทำกิจกรรมกับคุณครูทั้งวัน ทำให้พระจันทร์ลืมเรื่องสีที่ตัวจางลงไปเลย จนกระทั้งถึงเวลาที่โรงเรียนเลิก บางคนคุณพ่อมารับ บางคนก็คุณแม่มารับ พระจันทร์ก็มีแม่มารับเช่นกัน และแม่ก็เดินอมยิ้มมาที่พระจันทร์ พร้อมกับกระซิบข้าง ๆ หูว่า “ดูที่ตัวของลูกสิ สีกลับมาสวยสดใสเหมือนเดิมแล้ว”

พระจันทร์จึงได้มองดูที่ตัว และก็เป็นดั่งที่แม่พูด พระจันทร์ดีใจมากและรู้แล้วว่าทำไม่จึงกลับมามีสีสดใสแบบเดิมได้

วันนั้นครูพระอาทิตย์ก็มาส่งเด็ก ๆ ทุกคนที่หน้าโรงเรียน และเป็นคนสุดท้ายที่กลับบ้าน

พรรณทิพย์พา ทองมี :)